Mavideki Pamuklar!

Birgün pencerenin üstüne çıktım, sallandırdım ayaklarımı ve aşağıya bakmadım. Tıpkı ardıma bakmadığım gibi...

Varoluşumu sorguladim ve cevabını uzun süre düşündüm. O ara rüzgar yüzümü yalamaya başladı. Ayak parmaklarım uyuştu . Burnuma dolan toprak kokusunu içime çektim. Derin bir nefes aldım ve yine sordum kendime;

Neredeyim?
Yanımda kim var?
Niye buradayım?
Burada olmam gerekir mi?
Ben buraya niye çıktım demiyorum 😂

Sonra dedim ki bak aşağı! Yukarıdaki mavilik gibi değil, bulutlardan yastıklar yok. Kanatların var uçarsın sanarsın ama düşer çakilırsan bu soruların cevaplarını bir anlamı kalmayacak.

Baktım aşağıya derin, dipsiz sonu sert bir beton...
Çakılıp kalınılacak enfes bir zemin!
Arzum bu mu? Değil.
O halde in!
İn o pencereden!
Dipsiz sert zemine değil,
Mavilerin içindeki pamuklara kaldır kafanı!
Soluğunu al ve kapat pencereyi!
İçerde hayat hala devam ediyor.