BİR ANADAN DÜNYAYA GELEN YOLCU

Defalarca geçtim bu yolları,
Öyle hisli öyle başıboş...
Çok insan tanıdım doğru,
Mesela fatoş abla vardı son yolculuğum da...
60 küsur yaşında,
Hayatı tecrübe etmiş,
Yorulmuş ve köşesine çekilmiş,
Ne güzeldi verdiği nasihatlar,

Ha bide muavin erdal abi vardı.
Çok severdi fotoğraf çekmeyi,
Analogcuymuş kendisi,
Soracaksınız şimdi analog ne diye?
Boşverin bende bilmiyorum.

Defalarca geçtim bu yolları,
Ahmet amca gibi evlatları tarafından terk edilmiş,
3 kuruş kazanmak için beton yığınlarda parmaklarini parçalamış,
Ha birde şu son zamanlarin meşhur köprülerinde toz toprak içinde neredeyse kör olmuş,
(Denizli de ne çok görür oldum.)
Başkasının tenezzül edip almadığı kiri, çöpü yerden almış,
Hiç tanımadığı insanlara el sallamış,
Dünyanın en güzel yerini görürmüşcesine gülmüş nice insanlara şahit oldum.
Her tanıklığım saniyelik... Bir telaşa kapılmışız ki sormayın,
Dünyanın tüm derdi bizimmiş gibi,
Acı hergün bizi bulurmuş gibi,
Yaşadığımız yer cehennemmiş gibi,
En kötü insanlar bizimleymiş gibi,

Öyle kibirli,
Öyle benciliz ki,
Yetinmekten gocunurmuş gibi...